Die docent aardrijkskunde herinner ik me nog goed. En bij beeldende vorming deed ik van alles wat verboden was… Het kan zomaar gebeuren dat je in een gesprek met iemand terugblikt op je (middelbare) schooltijd. Dan blijkt de docent toch wel een dankbaar onderwerp van gesprek. Even opletten of er geen luistervinken in de buurt lopen als je al te kritisch wordt, want sommige docenten draaien al eventjes mee. Wat is dat toch? Waarom blijven docenten een gespreksonderwerp?
Er gebeurt iets met jou als je een klas binnenloopt. Dan al. Zit de docent achter zijn bureau en kijkt hij even vluchtig op als zijn leerlingen binnenkomen? Of staat hij bij de deur, maakt oogcontact en groet de leerlingen bij de naam? Of is hij de laatste die het lokaal binnenkomt met een stapel kopieerpapier. Natuurlijk… we zijn allemaal wel eens te laat. Maar toch…
De basis van je ervaring zit in je gevoel. Niet in de lesstof die centraal stond. Er ontstaat afstand of nabijheid in de relatie. Die kun je later feilloos terughalen. Werd je letterlijk gezien door de docent? Is er oogcontact en een warme begroeting? Had je mentor in de gaten hoe het groepsproces verliep en maakte hij zich sterk voor een positief klimaat? Misschien herinner jij je die docent nog die vroeg of het wel goed ging met jou.
De basis van een hechte verbinding tussen een docent en zijn klas zit hem in de relatie.
Een open deur toch?
Stap dan naar binnen!