Wat kan je als ouders met de handen in het haar zitten als je ziet dat je kind niet gelukkig is.
Als je weet dat hij iets meegemaakt heeft in zijn leven wat elke dag een worsteling voor hem is. Je raakt je kind kwijt, je herkent hem niet meer, meer woede-uitbarstingen, kort lontje, brutaal. Maar…daarachter schuilt een intens verdriet. Je wilt je kind zo graag helpen, maar wat als hij jou niet volledig binnenlaat?
Schoolcijfers zakken, de motivatie is ver te vinden. Dan volgen er natuurlijk gesprekken op school.
De mentrix van mijn zoon attendeerde mij erop dat er een waarschijnlijk heel goed passende therapievorm is voor mijn zoon, namelijk Outback Explorers Yerseke Want stilzitten aan een tafel om je verhaal te doen, is natuurlijk niks voor hem. Dat is saai…
Van die keus om dat te proberen heb ik als moeder geen moment spijt gehad. Wat heeft de therapie hem goed gedaan! Het geduld en de manier waarop hij ‘vrij’ werd gelaten en het praten tijdens het doen van survival- opdrachten, werpt echt zijn vruchten af. Samen zoeken, sturen, de oplossingen voor situaties bedenken. Maar ook kon het gaan over daar waar de diepste pijnen zitten, het opgelopen trauma. Dit is behandeld, door middel van EMDR.
Het traject is nu na anderhalf jaar afgesloten, en hij heeft met een lach en een traan afscheid genomen. Wat is hij gegroeid in deze tijd! Zo veel geleerd, zoveel tools om nu mee te kunnen nemen. Vol (zelf) vertrouwen de toekomst tegemoet.